lunes, 30 de noviembre de 2015

O Barrio Alto

http://www.inmobiliarialisboa.com/imagens/blog/lisboa/Evento-no-Chiado-Lisboa.jpg
Imaxe obtida de: www.inmobiliarialisboa.com. Rúa máis transitada do Barrio Alto.
O Barrio Alto ou (Bairro Alto), chamado primeiramente Vila Nova dos Andrades, é un dos barrios máis  característicos de Lisboa: cas súas rúas repletas de bares, restaurantes, casas... Existen múltiples formas de acceder ao mismo, ben dende a parte Baixa (Baixa Pombalina) ou ben no Elevador da Bica. Durante décadas tivo unha reputación máis que dubidosa  polas actividades da hampa. Nos anos 70 e 80 comenzou un proceso de rehabilitación. Altérnanse as mansións señoriais con fogares minúsculos de extrema pobreza, igrexas, apacibles xardíns, comercios e tendas.
A economía do Barrio Alto:
 Procede de distintas fontes dependendo das diferentes bandas do día. Así, durante o día, as pequenas empresas situadas no soto dos edificios promoven a economía da provincia: tendas de roupa tanto alternativa coma de marca, piercings e tatuaxes, cafés, farmacias, etc.
Pola noite, hai locais con música en directo e discotecas.
BA_8
Imaxe obtida de: https://wearethecityheroes.wordpress.com
O conxunto de bares e discotecas, son máis de 300, é dicir, foi aumentado en 800% a apertura de novos locais nos últimos 35 anos.







Clara,Álex e Antía.

A hora en Portugal e o fuso horario

Por que en Portugal é unha hora menos?



 O globo terráqueo está dividido en 24 meridianos cunha separación de 15 grados. En cada tramo rixe unha mesma hora. Portugal está entre os grados 7-10 ao oeste do meridiano, polo que lle corresponde ao “fuso horario” europeo que se aplicou dende 1972.




A que se debe o cambio de hora?



O costume de atrasar o reloxo en inverno e adiantalo en verán, empezouse a usar de forma xeneralizada en 1974, tras a primeira crise do petróleo. O obxectivo era poder aproveitar mellor a luz do sol e consumir menos electricidade.

 Esta medida non só se adapta en España, se non que se leva a cabo nuns 70 países en todo o mundo; en concreto, todos os países de Europa,  América do Sur,  África, algunas zonas de Estados Unidos e Canadá. Xapón é o único país industrializado que non se adaptou a esta normativa.

Non obstante, non todo o mundo está dacordo con este cambio de hora.  A Comisión Nacional para a Racionalización dos Horarios Españois, insiste na importancia de non efectuar este cambio para “estar en harmonía coa luz solar”.



Franco desfasou o horario español para sintonizar cos nazis.



España vai a contracorrente do resto do mundo nalgúns aspectos, como por exemplo, nos horarios das comidas.

Ao outro lado dos Pirineos, Europa come sobre a 13.00, e é raro cear despois das oito da tarde. Somos dos países europeos que máis tarde se deita e que menos tempo adica a durmir.

O retraso da hora de ir á cama, provoca que o tempo que os españois adican de media ao sono non chegue ás oito horas recomendadas.

 A causa deste desfase débese a que nos anos da dictadura de Franco, adiantouse sesenta minutos os reloxes para estar acorde con Alemaña.

Ata ese momento, os españois vivían acordes co horario do meridiano de Greenwich, e os reloxos marcaban unha hora menos, a que lle corresponde a España pola súa situación xeográfica.

O obxectivo de cambiar os horarios é facernos a vida máis fácil.

"Amanece muy pronto por aquí": mapa da desviación entre a hora solar e a oficial.

  


Blog Fronteras " Amanece muy pronto por aquí". Fuso horario.
A hora oficial ven marcada pola distancia ao meridiano de Greenwich, ainda que os gobernos de cada país teñen poder absoluto para facer oficial a hora que lles apeteza. Por esa razón, a maior parte do planeta encóntrase adiantado ou retrasado respecto a súa hora solar.
Unha das desviacións máis grandes, por non dicir a maior de todas, encóntrase en China. Toda ela comparte o mesmo fuso horario. Por decisión política do goberno, China únicamente ten establecida a hora oficial de Pekín.


"Ciudadanos" quere retrasar unha hora os reloxos de España.
 Albert Rivera, presidente de "Ciudadanos", quere que España retrase unha hora todos os reloxos e se coordine co meridiano de Greenwich.
En 2013, cando a Comisión de Igualdade no Congreso dos diputados propúxolle á Cámara que estudara a posibilidade de retrasar 60 minutos os reloxos,  o Goberno de Canarias protestou. Non quería perder o famoso "una hora menos en Canarias" nas radios.
Jenni e Antía

viernes, 27 de noviembre de 2015

Recibimos o primeiro comentario!!!

Estamos encantados de saber que alguén está do outro lado do ordenador e mira o noso traballo. Grazas aos compañeiros do IES Pintor Colmeiro por darnos ánimos. Seguiremos percorrendo as cidades que Leo visita e informarémosvos das nosas pesquisas. Pronto abandonaremos Lisboa e pasearemos por Barcelona.

martes, 24 de noviembre de 2015

O terremoto de Lisboa

O terremoto de Lisboa tivo lugar o 1 de novembro de 1755, ás 9:20 da mañá. Os xeólogos estiman hoxe que a magnitude do terremoto sería dun 9 na escala de Richter, co seu epicentro no océano Atlántico a uns 200 Km ao oeste-suroeste do Cabo de San Vicente. Foi un dos terremotos mais destructivos da historia porque causou a morte de entre 60 000 e 100 000 persoas.


Os efectos do terremoto fóra de Portugal

As ondas sísmicas causadas polo terremoto foron sentidas ata Finlandia e África do Norte e, en Galiza, afectou ao retablo renacentista do altar maior da catedral de Lugo.

viernes, 20 de noviembre de 2015

Barrio do Chiado



 
O barrio chámase Chiado dende o ano 1567; nun principio este nome debíase á rúa principal de Lisboa, a xente dicía que era polo rango das rodas das carruaxes.
A finais do século XIX este barrio comezou a gañar importancia por ser o lugar de reunión entre poetas e escritores.
Algúns lugares de interese son:
  • Café a Brasileira, porque nunha das súas mesas na terraza hai unha escultura de bronce que representa a Fernando Pessoa, cliente durante anos dese local, onde escribía parte das súas obras
  • Miradoiro de San Pedro de Álcantara, dende alí disfrútase unha boa vista do Barrio do Chiado.  
No ano 1988 neste barrio houbo un incendio que se considerou como maior catástrofe despois do terremoto de Lisboa no ano 1755. Esta catástrofe destruíu 18 edificios, deixou 2 mortos e 73 feridos.

Imaxe obtida: www.alamy.com

jueves, 19 de noviembre de 2015




Actualidade política en Portugal

O 11 de novembro do 2015,  dous partidos políticos opostos manifestáronse contra o  Goberno actual alegaron a lexitimidade de que vaia gobernar un partido que perdeu as eleccións.

 Paulo Portas (Ministro de Asuntos Exteriores de Portugal) recordoulle a Antonio Costa que o CDS (Centro Democrático Social, liderado por Portas) xa acudeu dúas veces ao rescate dun goberno do PS.


lunes, 16 de noviembre de 2015

            Información sobre Portugal

  •  Capital: Lisboa.
  • Prefixo telefónico: +351
  • Poboación: 10,46 millones (2013).
  • Coordenadas xeográficas Portugal:   
  • latitude:  39 30 N   lonxitude: 8 00 O.
  •  Coordenadas xeográficas Lisboa:   latitude:  40°30′22″N     lonxitude: 07°56′26″W  

domingo, 15 de noviembre de 2015

"Versos de fazer Ó-Ó" de José Jorge Letria



Texto orixinal en portugués:
Vem com pezinhos de
o velho João Pestana,
para dar um beijo ao Pedro
e um recado à Joana
e para deixar um verso
nos lábios de Mariana.

Tradución ao galego:
Ven cos pés de lá
o vello Xoan Pestana,
para dar un bico a Pedro
e un recado a Xoana
e para deixar un verso
nos beizos de Mariana.
 Traducción al castellano:
Viene con los piececitos de lana
el viejo Juan Pestana,
para darle un beso a Pedro
y un recado a Juana
y para dejar un verso
en los labios de Mariana.



Texto orixinal en portugués:
Há uma fada azul marinho
com varinha de condão
que põe pozinhos de magia
nos olhinhos de João,
quando o sono de mansinho
já o leva pela mão.

Tradución ó galego:
Hai unha fada azul mariño
cunha variña máxica
que deixa pós de maxia
nos olliños de Xan,
cando o sono despaciño
xa o leva pola man.

Traducción al castellano:
Hay un hada azul marino
con una varita mágica
que deja polvos de magia
en los ojitos de Juan,
cuando el sueño despacito
ya lo lleva por la mano.
Alfonso e Saleta

Fragmento de "O menino que não gostava de ler", de Susanna Tamaro



Fragmento en portugués de  
O menino que não gostava de ler, de Susanna Tamaro
O vosso filho é míope ―disse, bebendo o último gole de café. ―Míope ou astigmático ou coisa que o valha. Resumindo, para ler, precisa de usar óculos.
Leopoldo viu a mãe ficar vermelha como o traseiro de um macaco, e o pai, roxo como uma beringela madura. Dentro de si, sentia uma vozinha que o fazia rir; a nuvem tinha desaparecido e já só tinha vontade de cantar.
O pai tossiu de atrapalhação.
Óculos? repetiu. ― Claro, vamos já tratar disso.
Saíram de casa todos juntos. Primeiro acompanharam o velho a casa, depois foram ao oftalmologista.
Passados dois dias, Leopoldo tinha sobre o nariz duas lentes tão espessas como fundos de garrafa. Passou a noite inteira a ler O Vagabundo das Estrelas e, na tarde seguinte, foi ter com o velho ao parque para lhe contar o fim da história.
Depois daquele livro, muitos outros leu.
Quando passou de ano, recebeu umas sapatilhas e, pelo menos uma vez por semana, ia ao parque correr. Quando estava cansado, sentava-se ao pé do velho e os dois falavam sobre livros. Precisamente numa dessas tardes, quando já era um pouco maior, disse ao seu velho amigo que tinha descoberto que a história que este lhe contara acerca da sua vida, se parecia com a de Ulisses e do capitão Ahab, com a de Miguel Strogoff e com a de Guliver, parecia-se com a vida dos tigres da Malásia e com tantas outras histórias que lera nos livros.
O velho desatou a rir.
É verdade, eu menti-te, não era um marinheiro mas um guarda-nocturno. Para combater o tédio e para me aguentar em pé, lia sem parar. O mar, não o vi senão em postais, e agora, jamais o poderei ver; porém, quando estou aqui sentado no banco ― sozinho e na escuridão ― à minha frente vejo todos os mares do mundo. Vejo-os e sinto-lhes o odor a salitre, distingo as brisas leves das que anunciam a tempestade, como se na verdade tivesse dado, no cesto da gávea de um veleiro, dezoito vezes a volta ao mundo.

Tradución ó galego
O voso fillo é miope –di bebendo o último grolo de café.—Miope ou astigmático ou cousa que valga. En resumo, para ler, precisa usar anteollos.
Leopoldo veu a súa nai quedar vermella coma o traseiro dun macaco, e o pai, morado coma unha berenxena madura. Dentro del sentía unha voz que o facía rir; a nube tiña desaparecido e el xa só tiña vontade de cantar.
O pai tusiu atropelado.
—Lentes? –repetiu– Claro, imos falar diso.
Sairan da casa todos xuntos. Primeiro acompañaran ao vello a casa, despois foran ao oftalmólogo.
Pasaron dous días, Leopoldo tiña sobre o naris dous anteollos tan espesos como fundas de garrafa. Pasou a noite enteira a ler O vagabundo das estrelas; e na tarde seguinte foi co vello ao parque para contarlle o final da historia.
Despois daquel libro, leu moitos outros.
Cando pasou un ano, recibiu unhas zapatillas e, polo menos unha vez por semana, ía ao parque a correr.
Cando estaba canso, sentábase ao carón do vello e os dous falaban de libros. Precisamente nunha desas tardes, cando xa era un pouco maior, díxolle ao seu vello amigo que descubrira que a historia que este lle contara acerca da súa vida, parecíase á de Ulises e á do capitán Achab, á de Miguel Strogoff a á de Gulliver, parecíase a vida dos tigres de Malasia e a tantas outras historias que lera nos libros.
O vello desatou a rir.
—É verdade, eu mentinche, non era un mariñeiro, era un garda nocturno. Para combatir o tedio e para aguantarme en pé, lía sen parar. O mar non o vira senón en postais, e agora xamais o poderei ver, por iso, cando estou sentado no banco, soíño e na escuridade, o meu fronte vía todos os mares do mundo.
Vexo e sinto a olor a salitre, distingo as brisas leves das que anuncian a tempestade, coma se de verdade, tivese dado, na torre de vixía dun veleiro, dezaoito veces a volta ao mundo.

Traducción al castellano
Vuestro hijo es miope— dice bebiendo el último trago de café. —Miope, astigmatismo o cosa que valga. En resumen, para leer, necesita usar gafas.
Leopoldo vio a su madre quedar roja como el culo de un mono, y al padre, como una berenjena madura. Dentro de él sentía una voz que lo hacía reír; la nube había desaparecido y él solo tenía ganas de cantar.
El padre tosió atropellado.
—¿Gafas? —repitió— Claro, hablemos de eso.
Habían salido de casa todos juntos. Primero habían acompañado al viejo a casa, después habían ido al oftalmólogo.
Pasados dos días, Leopoldo tenía sobre su nariz unas gafas tan gruesas como fundas de garrafas. Pasó la noche leyendo El vagabundo de las estrellas, y la tarde siguiente, fue con el viejo al parque para contarle el final de la historia.
Después de aquel libro, leyó muchos otros.
Cuando pasó un año, recibió unas zapatillas y, por lo menos una vez por semana, iba al parque a correr.
Cuando estaba cansado, se sentaba al lado del viejo y los dos hablaban de libros. Precisamente en una de esas tardes, cuando ya era un poco mayor dijo a su viejo amigo que había descubierto que la historia que este le había contado acerca de su vida, se parecía a la de Ulises y a la del capitán Ahab, a la de Miguel Strogoff y a la de Gulliver, se parecía como la vida de los tigres de Malasia y como tantas otras historias que había leído en los libros.
El viejo empezó a reírse.
—Es verdad, te mentí, no era un marinero sino un guardia nocturno. Para combatir el tedio y para aguantarme en pie, leía sin parar. El mar no lo vi, sino en postales, y ahora jamás lo podré ver, por eso, cuando estoy sentado en el banco —solo y en la oscuridad— enfrente de mí veo todos los mares del mundo. Los veo y siento el olor a salitre, distingo las brisas leves de las que anuncian tempestad, como si de verdad, hubiese dado, en la torre de vigía de un velero, dieciocho veces la vuelta al mundo.
Inma e Álex