Fragmento en portugués de
O menino que não gostava de ler, de Susanna Tamaro
O vosso filho é
míope ―disse, bebendo o último gole de café. ―Míope ou astigmático ou coisa que
o valha. Resumindo, para ler, precisa de usar óculos.
Leopoldo viu a mãe
ficar vermelha como o traseiro de um macaco, e o pai, roxo como uma beringela
madura. Dentro de si, sentia uma vozinha que o fazia rir; a nuvem tinha
desaparecido e já só tinha vontade de cantar.
O pai tossiu de
atrapalhação.
Óculos? repetiu. ―
Claro, vamos já tratar disso.
Saíram de casa todos
juntos. Primeiro acompanharam o velho a casa, depois foram ao oftalmologista.
Passados dois
dias, Leopoldo tinha sobre o nariz duas lentes tão espessas como fundos de
garrafa. Passou a noite inteira a ler O
Vagabundo das Estrelas e, na tarde seguinte, foi ter com o velho ao parque
para lhe contar o fim da história.
Depois daquele
livro, muitos outros leu.
Quando passou de
ano, recebeu umas sapatilhas e, pelo menos uma vez por semana, ia ao parque
correr. Quando estava cansado, sentava-se ao pé do velho e os dois falavam
sobre livros. Precisamente numa dessas tardes, quando já era um pouco maior,
disse ao seu velho amigo que tinha descoberto que a história que este lhe
contara acerca da sua vida, se parecia com a de Ulisses e do capitão Ahab, com
a de Miguel Strogoff e com a de Guliver, parecia-se com a vida dos tigres da
Malásia e com tantas outras histórias que lera nos livros.
O velho desatou a
rir.
É verdade, eu
menti-te, não era um marinheiro mas um guarda-nocturno. Para combater o tédio e
para me aguentar em pé, lia sem parar. O mar, não o vi senão em postais, e
agora, jamais o poderei ver; porém, quando estou aqui sentado no banco ―
sozinho e na escuridão ― à minha frente vejo todos os mares do mundo. Vejo-os e
sinto-lhes o odor a salitre, distingo as brisas leves das que anunciam a
tempestade, como se na verdade tivesse dado, no cesto da gávea de um veleiro,
dezoito vezes a volta ao mundo.
Tradución
ó galego
O
voso fillo é miope –di bebendo o último grolo de café.—Miope ou astigmático ou cousa
que valga. En resumo, para ler, precisa usar anteollos.
Leopoldo
veu a súa nai quedar vermella coma o traseiro dun macaco, e o pai, morado coma
unha berenxena madura. Dentro del sentía unha voz que o facía rir; a nube tiña
desaparecido e el xa só tiña vontade de cantar.
O
pai tusiu atropelado.
—Lentes?
–repetiu– Claro, imos falar diso.
Sairan
da casa todos xuntos. Primeiro acompañaran ao vello a casa, despois foran ao
oftalmólogo.
Pasaron
dous días, Leopoldo tiña sobre o naris dous anteollos tan espesos como fundas
de garrafa. Pasou a noite enteira a ler O
vagabundo das estrelas; e na
tarde seguinte foi co vello ao parque para contarlle o final da historia.
Despois
daquel libro, leu moitos outros.
Cando
pasou un ano, recibiu unhas zapatillas e, polo menos unha vez por semana, ía ao
parque a correr.
Cando estaba canso,
sentábase ao carón do vello e os dous falaban de libros. Precisamente nunha desas
tardes, cando xa era un pouco maior, díxolle ao seu vello amigo que descubrira que
a historia que este lle contara acerca da súa vida, parecíase á de Ulises e á do
capitán Achab, á de Miguel Strogoff a á de Gulliver, parecíase a vida dos tigres
de Malasia e a tantas outras historias que lera nos libros.
O
vello desatou a rir.
—É
verdade, eu mentinche, non era un mariñeiro, era un garda nocturno. Para
combatir o tedio e para aguantarme en pé, lía sen parar. O mar non o vira senón
en postais, e agora xamais o poderei ver, por iso, cando estou sentado no
banco, soíño e na escuridade, o meu fronte vía todos os mares do mundo.
Vexo
e sinto a olor a salitre, distingo as brisas leves das que anuncian a
tempestade, coma se de verdade, tivese dado, na torre de vixía dun veleiro,
dezaoito veces a volta ao mundo.
Vuestro
hijo es miope— dice bebiendo el último trago de café. —Miope, astigmatismo o
cosa que valga. En resumen, para leer, necesita usar gafas.
Leopoldo
vio a su madre quedar roja como el culo de un mono, y al padre, como una
berenjena madura. Dentro de él sentía una voz que lo hacía reír; la nube había
desaparecido y él solo tenía ganas de cantar.
El
padre tosió atropellado.
—¿Gafas?
—repitió— Claro, hablemos de eso.
Habían
salido de casa todos juntos. Primero habían acompañado al viejo a casa, después
habían ido al oftalmólogo.
Pasados
dos días, Leopoldo tenía sobre su nariz unas gafas tan gruesas como fundas de
garrafas. Pasó la noche leyendo El
vagabundo de las estrellas, y la tarde siguiente, fue con el viejo al
parque para contarle el final de la historia.
Después
de aquel libro, leyó muchos otros.
Cuando
pasó un año, recibió unas zapatillas y, por lo menos una vez por semana, iba al
parque a correr.
Cuando
estaba cansado, se sentaba al lado del viejo y los dos hablaban de libros.
Precisamente en una de esas tardes, cuando ya era un poco mayor dijo a su viejo
amigo que había descubierto que la historia que este le había contado acerca de
su vida, se parecía a la de Ulises y a la del capitán Ahab, a la de Miguel
Strogoff y a la de Gulliver, se parecía como la vida de los tigres de Malasia y
como tantas otras historias que había leído en los libros.
El
viejo empezó a reírse.
—Es
verdad, te mentí, no era un marinero sino un guardia nocturno. Para combatir el
tedio y para aguantarme en pie, leía sin parar. El mar no lo vi, sino en
postales, y ahora jamás lo podré ver, por eso, cuando estoy sentado en el banco
—solo y en la oscuridad— enfrente de mí veo todos los mares del mundo. Los veo
y siento el olor a salitre, distingo las brisas leves de las que anuncian
tempestad, como si de verdad, hubiese dado, en la torre de vigía de un velero,
dieciocho veces la vuelta al mundo.
Inma e Álex